เข้าสู่ระบบ หรือ สมัครสมาชิก
ข้อมูลบรรณานุกรม  #1135281    

ความนิยม
ประเภทวัสดุ หนังสือ
ชื่อเรื่องการแปรและการเปลี่ยนแปลง เสียงในภาษาไทยโซ่ง / สมทรง บุรุษพัฒน์
Dewey Call #495.917 ส16ก
ผู้แต่งสมทรง บุรุษพัฒน์
หัวเรื่องภาษาไทย--ภาษาถิ่น--วิจัย
 ภาษาไทยโซ่ง--การออกเสียง--วิจัย
ISBN9786162793394
พิมพลักษณ์นครปฐม : สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเอเชีย มหาวิทยาลัยมหิดล, 2556
ชื่อเรื่องการแปรและการเปลี่ยนแปลง เสียงในภาษาไทยโซ่ง / สมทรง บุรุษพัฒน์
Dewey Call #495.917 ส16ก
ผู้แต่งสมทรง บุรุษพัฒน์
ISBN9786162793394
พิมพลักษณ์นครปฐม : สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเอเชีย มหาวิทยาลัยมหิดล, 2556
เนื้อหาระบบเสียงไทดำ/ไทยโซ่ง -- ระบบคำไทดำ/ไทยโซ่ง -- ระบบไวยากรณ์ไทดำ/ไทยโซ่ง -- พยัญชนะ -- สระ -- สรุป --การแยกเสียงและรวมเสียงของวรรณยุกต์ -- สัทลักษณะของวรรณยุกต์ของภาษาไทยโซ่ง -- สัทลักษณะของวรรณยุกต์ของภาษาไทดำ
หมายเหตุโครงการวิจัยเรื่อง ชาติพันธุ์ กระบวนทัศน์ใหม่ในการสืบสานภาษาและวัฒนธรรม
 วัตถุประสงค์ของงานวิจัยนี้คือศึกษาการแปรของเสียงในภาษาไทยโซ่งตามตัวแปรอายุและภูมิภาค และศึกษาการเปลี่ยนแปลงของภาษาไทยโซ่งเป็นกรณีศึกษาในจังหวัดนครปฐม สุพรรณบุรี ราชบุรี และเพชรบุรี โดยเปรียบเทียบกับภาษาไทดำพูดที่จังหวัดเซินลา ประเทศเวียดนามการแปรของพยัญชนะได้วิเคราะห์ตามพยัญชนะไทดำดั้งเดิมที่สืบสร้างโดย Theraphan L-Thongkum (2002a) การเปลี่ยนแปลงพยัญชนะของภาษาไทยโซ่ง หากมีการเปลี่ยนแปลงที่แตกต่างจากภาษาไทย จะพบว่าผู้พูดภาษาไทยโซ่งวัยหนุ่มสาวใช้พยัญชนะภาษาไทยกรุงเทพ มากกว่าผู้พูดภาษาไทยโซ่งวัยสูงอายุ เมื่อเปรียบเทียบกับภาษาไทดำ พบว่าภาษาไทยโซ่งยังคงรักษาพยัญชนะดั้งเดิมไทดำ (ระยะที่สอง) ไว้ได้มากกว่าภาษาไทดำ การศึกษาการแปรของสระภาษาไทยโซ่งพบว่า คนวัยกลางคนและวัยหนุ่มสาวเริ่มใช้สระภาษาไทย การแปรตามภูมิภาคมีบ้าง แต่เป็นส่วนน้อยผลการศึกษาการแปรของวรรณยุกต์พบว่า ผู้พูดภาษาไทยโซ่งทุกวัยในทุกถิ่นรวมทั้งภาษาไทดำยังคงใช้ระบบวรรณยุกต์เหมือนกันคือมีวรรณยุกต์จำวน 6 วรรณยุกต์ที่เกิดจากการแยกเสียงของวรรณยุกต์ดั้งเดิม A, B, C, DL, DS เป็นสองทางคือ ABCD123-4 วรรณยุกต์ DL รวมเสียงกับวรรณยุกต์ DS วรรณยุกต์ DLDS123 และ DLDS4 รวมเสียงกับวรรณยุกต์ B123 และ B4 ตามลำดับ แม้ว่าการแยกเสียงและรวมเสียงของวรรณยุกต์เหมือนกันในทุกภูมิภาค สัทลักษณะของวรรณยุกต์แตกต่างอย่างไม่มีนัยสำคัญตามภูมิภาคต่างๆ ถึงแม้จะมีการแปรของสัทลักษณะวรรณยุกต์ ก็สามารถกำหนดสัทลักษณะหลักของวรรณยุกต์ทั้งหกโดยพิจารณาจากสัทลักษณะที่มีความถี่ของการออกเสียงมากที่สุด วรรณยุกต์ A123 มีสัทลักษณะหลักกลางต่ำตกขึ้น วรรณยุกต์ A4 มีสัทลักษณะหลักกลางต่ำขึ้นตก วรรณยุกต์ B123 มีสัทลักษณะหลักกลางต่ำตกขึ้นสูง วรรณยุกต์ B4 มีสัทลักษณะหลักหลางระดับ วรรณยุกต์ C123 มีสัทลักษณะหลักกลางต่ำ ตก บีบที่เส้นเสียง และวรรณยุกต์ C4 มีสัทลักษณะหลักกลางตก บีบที่เส้นเสียง สัทลักษณะวรรณยุกต์ของผู้พูดวัยหนุ่มสาวบางคนในบางจังหวัดแตกต่างจากสัทลักษณะหลัก และไม่ปรากฏลักษณะการบีบที่เส้นเสียงของวรรณยุกต์ C4 สัทลักษณะวรรณยุกต์ A123 และ A4 ของภาษาไทดำแตกต่างจากภาษาไทยโซ่งตรงที่เป็นวรรณยุกต์ระดับ
หัวเรื่องภาษาไทย--ภาษาถิ่น--วิจัย
 ภาษาไทยโซ่ง--การออกเสียง--วิจัย
ลักษณะทางกายภาพ215 หน้า : ภาพประกอบ
LDR 02740nam a2200217 4500
005 20150328113800.0
008 150323s2556 th ab ‡‡‡ ‡ tha d
020__‡a9786162793394
040__‡aSongkhla Rajabhat University
08204‡a495.917‡bส16ก
1000_‡aสมทรง บุรุษพัฒน์
24510‡aการแปรและการเปลี่ยนแปลง เสียงในภาษาไทยโซ่ง /‡cสมทรง บุรุษพัฒน์
260__‡aนครปฐม :‡bสถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเอเชีย มหาวิทยาลัยมหิดล,‡c2556
300__‡a215 หน้า : ‡bภาพประกอบ
500__‡aโครงการวิจัยเรื่อง ชาติพันธุ์ กระบวนทัศน์ใหม่ในการสืบสานภาษาและวัฒนธรรม
502__‡aวัตถุประสงค์ของงานวิจัยนี้คือศึกษาการแปรของเสียงในภาษาไทยโซ่งตามตัวแปรอายุและภูมิภาค และศึกษาการเปลี่ยนแปลงของภาษาไทยโซ่งเป็นกรณีศึกษาในจังหวัดนครปฐม สุพรรณบุรี ราชบุรี และเพชรบุรี โดยเปรียบเทียบกับภาษาไทดำพูดที่จังหวัดเซินลา ประเทศเวียดนามการแปรของพยัญชนะได้วิเคราะห์ตามพยัญชนะไทดำดั้งเดิมที่สืบสร้างโดย Theraphan L-Thongkum (2002a) การเปลี่ยนแปลงพยัญชนะของภาษาไทยโซ่ง หากมีการเปลี่ยนแปลงที่แตกต่างจากภาษาไทย จะพบว่าผู้พูดภาษาไทยโซ่งวัยหนุ่มสาวใช้พยัญชนะภาษาไทยกรุงเทพ มากกว่าผู้พูดภาษาไทยโซ่งวัยสูงอายุ เมื่อเปรียบเทียบกับภาษาไทดำ พบว่าภาษาไทยโซ่งยังคงรักษาพยัญชนะดั้งเดิมไทดำ (ระยะที่สอง) ไว้ได้มากกว่าภาษาไทดำ การศึกษาการแปรของสระภาษาไทยโซ่งพบว่า คนวัยกลางคนและวัยหนุ่มสาวเริ่มใช้สระภาษาไทย การแปรตามภูมิภาคมีบ้าง แต่เป็นส่วนน้อยผลการศึกษาการแปรของวรรณยุกต์พบว่า ผู้พูดภาษาไทยโซ่งทุกวัยในทุกถิ่นรวมทั้งภาษาไทดำยังคงใช้ระบบวรรณยุกต์เหมือนกันคือมีวรรณยุกต์จำวน 6 วรรณยุกต์ที่เกิดจากการแยกเสียงของวรรณยุกต์ดั้งเดิม A, B, C, DL, DS เป็นสองทางคือ ABCD123-4 วรรณยุกต์ DL รวมเสียงกับวรรณยุกต์ DS วรรณยุกต์ DLDS123 และ DLDS4 รวมเสียงกับวรรณยุกต์ B123 และ B4 ตามลำดับ แม้ว่าการแยกเสียงและรวมเสียงของวรรณยุกต์เหมือนกันในทุกภูมิภาค สัทลักษณะของวรรณยุกต์แตกต่างอย่างไม่มีนัยสำคัญตามภูมิภาคต่างๆ ถึงแม้จะมีการแปรของสัทลักษณะวรรณยุกต์ ก็สามารถกำหนดสัทลักษณะหลักของวรรณยุกต์ทั้งหกโดยพิจารณาจากสัทลักษณะที่มีความถี่ของการออกเสียงมากที่สุด วรรณยุกต์ A123 มีสัทลักษณะหลักกลางต่ำตกขึ้น วรรณยุกต์ A4 มีสัทลักษณะหลักกลางต่ำขึ้นตก วรรณยุกต์ B123 มีสัทลักษณะหลักกลางต่ำตกขึ้นสูง วรรณยุกต์ B4 มีสัทลักษณะหลักหลางระดับ วรรณยุกต์ C123 มีสัทลักษณะหลักกลางต่ำ ตก บีบที่เส้นเสียง และวรรณยุกต์ C4 มีสัทลักษณะหลักกลางตก บีบที่เส้นเสียง สัทลักษณะวรรณยุกต์ของผู้พูดวัยหนุ่มสาวบางคนในบางจังหวัดแตกต่างจากสัทลักษณะหลัก และไม่ปรากฏลักษณะการบีบที่เส้นเสียงของวรรณยุกต์ C4 สัทลักษณะวรรณยุกต์ A123 และ A4 ของภาษาไทดำแตกต่างจากภาษาไทยโซ่งตรงที่เป็นวรรณยุกต์ระดับ
5052_‡aระบบเสียงไทดำ/ไทยโซ่ง -- ระบบคำไทดำ/ไทยโซ่ง -- ระบบไวยากรณ์ไทดำ/ไทยโซ่ง -- พยัญชนะ -- สระ -- สรุป --การแยกเสียงและรวมเสียงของวรรณยุกต์ -- สัทลักษณะของวรรณยุกต์ของภาษาไทยโซ่ง -- สัทลักษณะของวรรณยุกต์ของภาษาไทดำ
650_7‡aภาษาไทย‡xภาษาถิ่น‡xวิจัย
650_7‡aภาษาไทยโซ่ง‡xการออกเสียง‡xวิจัย
850__‡aSKRU
เลือกห้องสมุด :
 บาร์โค้ดเลขหมู่/เล่มที่Collectionห้องสมุดสาขาสถานที่จัดเก็บสถานะ
185264495.917 ส16กวิจัยสำนักวิทยบริการและเทคโนโลยีสารสนเทศ มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา อ.บรรณราชนครินทร์ ชั้น 5   อยู่บนชั้น
193059495.917 ส16ก ฉ.2วิจัยสำนักวิทยบริการและเทคโนโลยีสารสนเทศ มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา อ.บรรณราชนครินทร์ ชั้น 5   อยู่บนชั้น
 
เพิ่มความเห็น
ชื่อของคุณ
ความเห็น
เพิ่มบทวิเคราะห์
ชื่อของคุณ
เนื้อหา
เพิ่มรายการ
ชื่อเรื่อง
สร้างใน
เก็บในโฟลเดอร์เดียวกันทุกรายการ
สร้างโฟลเดอร์
ชื่อโฟลเดอร์
ผลลัพธ์การเพิ่มรายการ
สงวนลิขสิทธิ์ © 2555, มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ สงวนสิทธิ์ทั้งหมด